ทำไมบางประเทศรวยกว่าเรา? - why are some countries richer than others?
Sunday, 22 February 2009
ประเทศที่รวยก็เหมือนคนที่รวย คือสามารถฉวยโอกาสการค้าไม่ว่าคดหรือซื่อ ใช้ความมุ่งมั่น หรือได้รับมรดกเป็นทรัพยากรมหาศาล ส่วนประเทศที่จนบางครั้งอาจมีมรดกทรัพยากรมหาศาลแต่กลับผลาญไปในสายลมเช่นหลายประเทศในแอฟริกา
เรื่องในหมู่บ้านคนรวย
ในโลกของการค้าระหว่างประเทศ หากเราสมมุติประเทศต่างๆ ในโลกเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน เรามีคนชื่อปอร์ตูเกส ซึ่งออกจากตำบลเพื่อเอาของไปขาย เป็นพ่อค้ายี่ปั้วรวยได้เพราะตัวเองเดินเรือเก่งกว่าผู้อื่น ตัวเองมีทหารที่คอยยึดครองเส้นทางการค้าอย่างเบ็ดเสร็จ แต่เพื่อนบ้านอื่นๆ พอเห็นความร่ำรวยของปอร์ตูเกสก็เริ่มเข้าแย่งชิงตลาดการค้า ซึ่งการแข่งขันนี้ทำให้ประเทศต่างๆ ในยุโรปต้องคอยพัฒนาตนเองและแย่งชิงทรัพยากรที่จำกัด
พอมาถึงศตวรรษที่ 18 และ 19 มีประเทศหนึ่งที่ชื่อว่าสหราชอาณาจักรคิดค้นนวัตกรรมใหม่ เครื่องกลใหม่ ซึ่งทำให้โรงงานหลังบ้านผลิตของได้เร็วกว่า ถูกกว่า และดีกว่า ของคนอื่นๆ ในทั้งหมู่บ้าน เพราะสหราชอาณาจักรต้องการทรัพยากรเพื่อนำมาผลิตสิ่งของเพื่อใช้เองและเพื่อขายให้เพื่อนบ้านจึงเริ่มขยายระบบอาณานิคม เพื่อนบ้านในหมู่บ้านก็เริ่มทำตามสหราชอาณาจักรโดยบ้างก็จำต้องซื้อความรู้หรืออุปกรณ์จากสหราชอาณาจักร ซึ่งก็ทำให้เขารวยเข้าไปอีก ประเทศที่ตามทันได้ง่ายๆ ก็เริ่มแข่งขันกันและพยายามพัฒนาแซงหน้าซึ่งกันและกัน เช่นอเมริกาและยุโรป
การแข่งขันระหว่างเพื่อนบ้านในหมู่บ้านก็บังคับให้ต่างคนต่างต้องรีบแย่งทรัพยากรและพยายามหาตลาดเพื่อขายสินค้าของตนจนเกิดการล่าอาณานิคมและการพยายามบังคับให้ประเทศอื่นเปิดประเทศเพื่อซื้อสินค้าของตน หนึ่งในนั้นคือประเทศที่ซื่อญี่ปุ่น ซึ่งถูกเรือรบกลไฟสีดำทำจากเหล็กขู่ให้ยอมเปิดประเทศ เมื่อญี่ปุ่นเห็นถึงความหน้าสะพึงกลัวและแสนยานุภาพของอาวุธทันสมัยจึงถูกกระตุ้นให้รีบตามคนเหล่านี้ให้ทัน ญี่ปุ่นจึงลงทุนนำเข้าความรู้ นำเข้าผู้เชี่ยวชาญ นำเข้าวิศวกรสมัยใหม่เพื่อสร้างทางรถไฟและโรงงาน และลงทุนส่งลูกหลานออกไปหาความรู้ ส่วนคนญี่ปุ่นเองก็รีบปรับตัวกับการเปลี่ยนแปลง นำความรู้ใหม่ๆ มาใช้ สร้างธุรกิจใหม่ๆ และเปลี่ยนแปลงสังคมอย่างมหาศาลทำลายระบบศักดินาเก่า เพื่อพยายามหารายได้สำหรับการลงทุน จนในระยะเวลาสั้นเพียงยี่สิบสามสิบปีญี่ปุ่นสามารถเริ่มล่าอาณานิคมได้เองและย้ายบ้านออกจากหมู่บ้านคนจน
(http://aboutjapan.japansociety.org/content.cfm/the_meiji_restoration_era_1868-1889)
นอกจากนี้ ในหมู่บ้านคนรวยยังมีสมาชิกที่ร่ำรวยอยู่แล้วเพราะมรดกตกทอด เช่นบรูไน ซึ่งมีรถแพงๆ มีบ้านสวยๆ ได้มีสวัสดีการสังคมดี เพราะเงินจากทรัพยากรน้ำมันในบ่อหลังบ้านตนเอง
เรื่องในหมู่บ้านคนจน
ในอีกมุมหนึ่งของตำบลมีหมู่บ้านคนจน ซึ่งมีทรัพยากรไม่แพ้หมู่บ้านคนรวย ซึ่งกับถูกผลาญไป บ้างก็ถูกคนในบ้านโกงไปใช้เอง บ้างถูกคนจากหมู่บ้านคนรวยขโมยไปต่อหน้าต่อตา บางประเทศเช่นไนจีเรียมีคนรวยมหาศาลเป็นหย่อมๆ บางประเทศในแอฟริกาที่มีเพชรพลอย มีแร่ มีน้ำมัน ก็ผลาญเงินนี้ด้วยการสู้รบเสียเวลาฆ่าฟันกันเอง
สมาชิกบางคนในหมู่บ้านคนจนไม่ได้จนเพราะขาดทรัพยากร แต่ขาดความสามารถและความขยัน ไม่ยอมเรียนหนังสือเพื่อพัฒนาตนเอง ไม่ยอมทำงานหนักๆ ไม่มีความขยันเพื่อดิ้นรนเหมือนสมาชิกหมู่บ้านคนรวย และไม่มีความคิดใหม่ๆ เพื่อเอาไปใช้สู้กับประเทศรวย บางประเทศเช่นในลาตินอเมริกาหรือฟิลิปปินส์ก็เพลิดเพลินกับการขัดขาตัวเอง โดยการเถียงกันในบ้าน และการโกงกินกันเอง
เศรษฐีใหม่
อย่างไรก็ตาม บางประเทศในหมู่บ้านคนจนก็สามารถย้ายบ้านเข้ามาอยู่หมู่บ้านคนรวยได้ เช่นสี่เสือเอเซียอย่างเกาหลี ไต้หวัน ฮ่องกง และสิงคโปร์ โดยต่างคนมีลายละเอียดที่ต่างกัน แต่ล้วนแล้วตั้งใจผลิตสิ่งของกุ๊กกิ๊กในโรงงานหลังบ้านไปขายให้ชาวบ้าน โดยเริ่มจากของง่ายๆ ยอมรับค่าแรงต่ำๆ ผลิตจนเก็บเงินได้แล้วเอาเงินไปพัฒนาตนเอง บ้างก็กู้ยืมเพื่อนบ้านโดยไม่ได้ใช้อย่างสุรุ่ยสุร่ายแต่เก็บไว้เพื่อพัฒนาโรงงานเล็กๆ ข้างหลังบ้านซึ่งผ่านการกลั่นเกลาอยู่เสมอจนสามารถผลิตสินค้าแข่งกับคนในหมู่บ้านรวยได้ การผลิตสินค้าที่มีมูลค่าและมีคุณภาพทำให้ค่าแรงของประเทศเหล่านี้เพ่ิมขึ้นและรายได้เติบโตขึ้น ซึ่งถูกนำมาเพิ่มความสามารถของประเทศยิ่งขึ้นอีกและเริ่มวงจรความมั่งคั่ง ฐานะในสังคมก็เปลี่ยนจนสามารถย้ายเข้าไปอยู่หมู่บ้านคนรวยได้ด้วยดี
สยามประเทศ
สำหรับสยามประเทศยังคงอยู่กึ่งกางระหว่างหมู่บ้านคนรวยกับหมู่บ้านคนจน ประเทศไทยสามารถผลิตรถยนต์ อุปกรณ์ไฟฟ้าทันสมัย ผลิตภัณฑ์เกษตร และอื่นๆ อย่างไรก็ตามคนไทยยังไม่ยอมก้าวเข้าสู่ขั้นต่อไป ซึ่งคือการเป็นประเทศที่สร้างสรรค์สิ่งใหม่ที่มีมูลค่าในตลาดโลก ประเทศไทยไม่สามารถพึ่งจุดขายเดิมๆ ได้ตลอด ในทางกลับกัน เราต้องพัฒนาสิ่งใหม่ที่คนอื่นจะซื้อ เราต้องพัฒนาประสิทธิภาพของระบบและสถาบันต่างๆ ในประเทศ เราต้องเพิ่มทักษะให้แรงงาน เราต้องเปิดหูเปิดตาประชาชนต่อโลกกว้าง ไม่ใช่เอากำแพงภาษีปิดกันการค้าหรือใช้กฎหมายธุรกิจต่างชาติเพื่อขัดขานักลงทุนต่างชาติเหมือนญี่ปุ่นสมัยโชกุน ซึ่งเป็นการเอากะลามาครอบหัวตัวเอง
ประเทศของเราต้องเน้นการพัฒนาการศึกษา ความคิดสร้างสรรค์และนวัติกรรมวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี เพื่ออนาคตเศรษฐกิจจะสามารถก้าวเข้าสู่อีกระดับหนึ่ง ทุกคนต้องยอมลงแรง
Why are some countries richer than others?
Rich countries are like rich people or successful businesses: they are able to create advantages and exploit them, honestly or not. Some countries, like rich people, merely inherit their wealth in the form of natural resources. Whereas others squander their wealth away foolishly.
Richville
If the countries of the world were families in a village, we could start the story with Portugal and her seaward expansions (after Venice or Genoa and the Arab world's role in trade). Portugal leaves the village to build new ways of connecting people, and securing this new way into a monopoly by military and naval means. Portugal's neighbors, of course, don't let her get away with it and massive competition occurs, resulting in the Age of Exploration.
Then, in the 18th and 19th centuries, Great Britain emerges with a revolution in production, machinery, and scientific innovation. Britain becomes the factory of the world and manufactures items quicker, cheaper, and better than others. Their products sell well and Britain enriches itself. Again, competition arises and the need for resources intensifies, leading to a massive contest for land and colonies. The neighbors in the village quickly catch up with machinery and manufactures of their own.
With increased manufacturing, each of the villagers try to find a place to sell their products, whether forcibly or voluntarily. One of these countries forced to open up was Japan, who was frightened by the sight of foreign military power. The fear and awe quickly forced Japan to spend money importing foreign experts, engineers, teachers, and send thousands of Japanese overseas. The Japanese had to quickly adapt economically and socially to pay for these imports until within 40 years the Japanese themselves were colonialists.
(http://aboutjapan.japansociety.org/content.cfm/the_meiji_restoration_era_1868-1889)
Besides these industrious members, Richville also contains members who inherited their wealth in natural resources, like Brunei, with its expensive palaces and free social services thanks to petroleum.
The Poor
The poorer parts of the Global Village, natural resources are as plentiful, if not more plentiful than in Richville. However, in many cases, this wealthy inheritance is frittered away by corrupt rulers, stolen by colonialists, wasted by incompetence, or all of the above. Countries in Africa are incredibly wealthy with natural resources, which is tragically wasted on war and other tragedies.
Many members of the developing world are unable to escape poverty not because a lack of natural resources, but because of incompetence and inability. A blue collar worker without a college education is likely to be less productive than a white collar worker with a college education. Many middle income countries are stuck because no effort is made to support innovation, efficiency, competitiveness, and education. Many countries in Latin America are still developing after years and years of development. Countries like the Philippines are too fond of shooting themselves in the foot with corruption, conflict, and complacency.
Nouveau riche
Even with many sob stories, some countries have successfully climbed into the elite group of rich countries, such as the four Asian Tigers of S Korea, Taiwan, Hong Kong, and Singapore. Even though the details differ, the general gist remains--these four countries were essentially able to produce merchandise the world wanted to buy. They may have started with low-technology copycat items or as locations for foreign outsourcing, but intelligently investing money (whether loaned or saved) into improving quality and competitiveness until better products were manufactured. As more and more people bought their products, the income of the country increased. As the income of the country increased, so was their ability to add value and see a return until they were able to climb into prosperity.
Thailand
Thailand remains stuck in among the developing countries of the world: poor, but not impoverished and famished. We have not massively squandered our wealth nor have we not endeavored and worked hard to reach this level, but our development has stalled because we essentially cannot create value. We cannot sell something to the world that is going to make us rich--Thailand as a country has not innovated or invested in innovation. We need to increase the skills of our workers to move up the value chain, we need to better educate our students, we need to improve the efficiency of our political, bureaucratic, and justice systems--not hide in our shells with high tax tariffs or restrictive foreign business laws like the Tokugawa shogun.
Thailand needs to improve our education system, encourage critical thinking and innovation, beef up science and technology in order to truly develop the difficult steps need to be taken.
Posted by A Thai Progressive
at
14:02
Labels:
historical perspectives,
the economy
